تأثیر اضافه نمودن یک وظیفه ثانویه شناختی بر متغیرهای کینماتیکی راه رفتن در بیماران مبتلا به پارکینسون

چکیده مقدمه: بیماری پارکینسون با ضعف کنترل وضعیت بدن (posture) و افت عملکرد حرکتی، به ویژه در راه رفتن، همراه است. شناسایی عواملی که در بهبود عملکرد حرکتی این بیماران مؤثرند از اهمیت کلینیکی برخوردار است. هدف از انجام این تحقیق، ارزیابی تأثیر یک وظیفه شناختی ثانوی بر متغیرهای کینماتیک راه رفتن در بیماران مبتلا به پارکینسون بود. مواد و روش ها: تعداد 10 بیمار زن مبتلا به پارکینسون تحت درمان با لوودوپا به ترتیب با میانگین سن، قد و وزن 6/3 ± 6/59 سال، 4/4 ± 2/157 سانتی متر و 7/6 ± 2/67 کیلوگرم به عنوان گروه تجربی و 14 زن سالم غیر ورزشکار با سن، قد و وزن مشابه به عنوان گروه شاهد در این تحقیق شرکت کردند. الگوی کینماتیک راه رفتن آزمودنی ها در حالت عادی و همراه با یک وظیفه شناختی ثانوی با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل حرکتی (high-rez motion analysis system) مورد اندازه گیری قرار گرفت. طرح آزمایش شامل یک عامل بین گروهی و دو عامل درون گروهی (هر یک با دو سطح) بود و برای تحلیل آماری از آزمون repeated measure (05/0 = µ) استفاده گردید. یافته ها: طول گام (stride) افراد سالم و بیمار در راه رفتن عادی به ترتیب 7/4 ± 9/121 و 1/6 ± 7/79 و در راه رفتن همراه با اجرای وظیفه ثانوی شناختی 0/5 ± 3/127 و 5/6 ± 4/86 بود. در بیماران مبتلا به پارکینسون، طول گام، سرعت گام برداری، سرعت زاویه ای مفاصل اندام تحتانی، و دامنه حرکتی مفاصل اندام تحتانی کوچک تر از افراد سالم بود. اما، زمان حمایت دوگانه در بیماران به طور معنی داری بیشتر از این مقدار در افراد سالم بود (001/0 = p). میزان طول گام بیماران و دامنه حرکتی مفصل ران در راه رفتن با وظیفه ثانوی شناختی به طور معنی داری بهبود یافت (001/0 = p). بحث: وظیفه ثانوی شناختی هنگام راه رفتن موجب بهبود متغیرهای کینماتیکی راه رفتن می شود. افزودن وظیفه ثانوی شناختی هنگام تمرین راه رفتن در برنامه توان بخشی بیماران مبتلا به پارکینسون توصیه می گردد.